Chiang Rai Tourbus

s’Ochtends vroeg wordt ik wakker door de wekker. Het is alweer een hele tijd geleden dat ik die heb gehoord zeg! Gisteravond was het toch gelukt om op het allerlaatste moment een de tour richting Chiang Rai te boeken. Tijdens de tour zouden we ook naar een Hot Spring gaan, dus zodoende zat ik beneden in mijn zwemkleren snel een toast weg te werken, wachtend totdat ik werd opgehaald.

Na het ophalen van 2 Duitse dames en 12 Chinezen en een Chinees sprekende tourguide begon ik angstig na te denken. “Nee he, het zal toch niet waar zijn?” Na 3 uur rijden kwamen we aan bij de Hot Spring en mijn angst is uitgekomen. Omsingeld door duizend andere Chinezen ben ik in een toeristenval gelopen. De Hot Spring bleek uiteindelijk een geiser te zijn en eromheen waren miljarden winkeltjes die wat wilde verkopen. Normaal zou ik zelf naar Chiang Rai zijn gereisd om daar te overnachten en alles zelf te zien, maar aangezien ik nog maar een week heb leek dit toch praktischer. Tja even kiezen op elkaar bijten, wie weet komt het toch nog goed.

De tweede stop was helaas niet veel beter. We waren bij een of andere kunstmuseum gekomen van een of andere Thaise kunstenaar waar Chinezen *zucht* veel mee hebben . Uiteindelijk bleek hij vorig jaar te zijn gestorven en zodoende kon iedereen hun respect tonen.

Bij de derde stop kwamen we aan bij de witte tempel van Chiang Rai. Deze tempel simuleert een ervaring waarbij je begint in de hel en op zoek gaat naar verlichting. Bij het vinden hiervan, loop je via de achterkant in de hemel. Maar oh oh wat een drukte was dat zeg, i.p.v. in de 1 uur lange rij te staan zweten ben ik zo eigenwijs om in een van de vele koffieshops heerlijk op mijn gemakt een ijsthee met bananenchips gaan eten.

Volgende stop was Karen Village, het dorpje dat in alle gidsen geprezen staat waar alle langnekken wonen. Origineel wilde ik hier ook heen te gaan, maar inmiddels heb ik geleerd hoe het in werkelijkheid gaat. De nekken van jonge kinderen worden op jonge leeftijd gebroken om ze zo lang mogelijk te maken. Dit is zo’n afschuwelijke ervaring voor hun dat de originele Thaise langnekken compleet zijn verdwenen. Nee zelfs de Thaien importeren nu Burmezen die hun kinderen hiervoor willen opofferen en om ze te zien moet je nog extra betalen ook. Ik neem daarom maar de tijd om het dorpje en de omgeving te verkennen met een paar mooie foto’s en een wel hele grappige manier om boze geesten weg te jagen.

Als laatste stop kwamen we aan bij de Golden Triangle, een rivier en drie landenpunt tussen Myanmar, Laos en Thailand. Met een boot gaan we het water op en krijgen een onverstaanbare uitleg over de drielandenpunt. Toch zie je direct een verschil tussen de drie landen. Aan de kan van Myanmar is voor een aantal kilometer helemaal niets te bekken en zie je enkel natuur. In Laos staan een aantal huisjes en is er een oud houten dorpje. Terugkijkend naar Thailand zie je grote gebouwen en heel veel bootjes, haventjes en huizen langs de kant.

We meren aan in Laos en krijgen een uurtje om te verkennen en er valt mij direct iets op. Stom verbaasd kijk ik om mij heen en ik wordt zowat overrompeld door een cultuurshock, iets dat ik niet had verwacht. In Thailand is alles vrijwel tegen westers aan, ja het is Azië, ja ze leven armer dan wij maar in principe hebben ze er alles, straten zijn geasfalteerd, kinderen zitten op school maar hier? Net over de grens is het verschil als dag en nacht. Natuurlijk ben ik direct omringt met touristenshops die dingen als King Cobra Whisky willen verkopen (een leuk cadeau voor de boys, maar illegaal in Thailand en ik moet nog een vlucht pakken, helaas).

Om mij heen zie ik geen straten meer maar aarde en modderplassen, spelende kinderen in hele oude kloffies, en wanneer ik verder dan de touristenshops door het dorpje heenloop ben ik omsingeld door hutjes gemaakt van oude troep. Inmiddels hebben de kinderen mij gevonden en ineens ben je omringd met kleine zielige bedelaars. Al snel moest ik direct terugdenken aan de kampungs in Sumatra van 20 jaar geleden. “Is dit een voorproefje van Laos? Terug de tijd in naar het authentieke Azië?”. Mijn gevoel zegt dat ik hier verder wil gaan, meer verkennen van Laos en zien hoe de cultuur in dit land is. “In principe heb ik nog een week, wellicht tijd genoeg om een of twee dorpen of steden te zien. Sterker nog, ik al het nodige bij me, paspoort, bankpas en smartphone, en de hotel waar me tas staat is goedkoop genoeg om mijn backpack een week te laten staan.” Zzzzmmm *prik*, tijdens mijn gedachten wordt ik gestoken door een mug en bedenk dat Laos wel een malarialand is, en ik een aantal cruciale inentingen zou missen. Toch besluit ik hier voor de zekerheid wat lokale voedsel te proeven, om het land te keuren en met veel moeite (in Thailand wemelt het met eten) vind ik een dame die een verrukkelijke vegetarische soep klaarmaakt.

Op de terugreis richting Chiang Mai kijk ik nog eens goed naar buiten. Jah Thailand is echt een mix van Azië en de westerse landen. Wellicht een backpackersland voor beginners. Vreemd genoeg zijn er een aantal die ook naar Laos gaan maar daar heb ik nog geen enthousiaste verhalen over gehoord. Een kleine ontmoeting met Laos heeft wel een plek in mijn bucketlist verdient en staat samen met de Filippijnen, Vietnam en Nepal boven alle andere landen.