Koh Samui

20 september

Vandaag ben ik op de bonnefooi richting het vliegveld van Chiang Mai gegaan, met de hoop een vlucht te kunnen pakken naar het eiland Koh Samui met als eindbestemming Koh Tao voor een paar heerlijke duikdagen. Helaas kom ik erachter dat alles is volgeboekt, welke gek boekt er ook geenticket, en zo beland ik in Surattani, een dorpje op het vast land i.p.v. het eiland. Door het volgen van een aantal backpackers, en doen wat zij doen, beland ik gelukkig zonder enige voorbereidingen op een boot richting Koh Samui. Het was inmiddels 8 uur geworden en helaas waren alle bussen al volgeboekt, maar mijn geluk zat weer mee aangezien twee andere backpackers in hetzelfde schuitje zaten en we met z’n drieën een taxi delen naar hun guesthouse waar gelukkig nog een plaats vrij was.

21 september

Na drie dagen op mijn kont gezeten te hebben in een bus, boot en vliegtuig zitten mijn cellen vol met energie en vind ik het tijd om een full-body workout te doen. Zodoende boek ik een tour naar de Ang Thong national park, een groep van 42 eilanden midden in de golf van Thailand.

Na een paar uur varen kwamen de eerste eilanden in zicht. Helaas was het “mistig” waardoor je niet ver kon zien maar eenmaal midden tussen de eilanden was het gewoon adembenemend met kleine rotsformaties en vele onaangetaste stranden.

Tja ik ben hier nou eenmaal niet gekomen om op het strand te nietsnutten, tijd voor wat actie. Zo gezegd, zo gedaan en met een klein groepje werden we met kajaks in het water afgezet. De boot verliet ons naar een heerlijke strand en wij moesten maar kijken of we er met onze eigen kracht konden komen. Kajakken op zee is gelukkig niet moeilijk, zolang je maar je evenwicht weet te houden tussen de golven. Helaas was dit voor sommigen erg moeilijk en de zo viel er geregeld een kajak ondersteboven. Met de tocht gingen we langs diverse eiland, stranden en door verschillende grotten heen om uiteindelijk op het eiland aan te komen waar de boot stond te wachten.

Aangezien ik nog 45 minuten had voordat de boot vertrok had ik twee keuzes. Ik kon heerlijk van het strand genieten en een beetje zwemmen, of over een berg klimmen op het eiland om de lagune/meer te zien. Keuze was uiteraard zo gemaakt en met zeer steile trappen, en hoge treden, maakte ik mijn weg naar de lagune voor het mooie uitzicht.

Na een heerlijke lunch kwamen we uiteindelijk aan bij lazy-beach, een parelwitte strand vol met palmbomen, hangmatten, kokosnoten en een koraalrif met miljarden vissen, kortom een paradijs op aarde. Hier hadden we twee uur de tijd om heerlijk van onze vakantie te genieten maar… er was ook een pad naar de top van de berg. Kijken naar het bord stond er dat de klim 1 a 2 uur zo duren en zo verliet ik het paradijs richting de bossen.

Het begin was nog wel makkelijk met een pad en trap dat omhoog ging naar de eerste uitkijk over het strand maar toen… Het pad was opgehouden en je moest klauterend omhoog zien te komen tussen rotsen en bomen door. Met enkel een geleide touw dat gelukkig goed vast zat aan een bomen klom ik steeds verder omhoog. De tocht omhoog werd telkens steiler en zwaarder zonder een end in zicht. Eenmaal hijgend bij de 3^e uitkijkpost aangekomen te zijn op 350 meter was ik inmiddels doorweekt van zweet. Na een kleine pauze ga ik toch naar de top van 500 meter. Met een klein groepje komen we uiteindelijk bij het laatste stukje aan, een klimhel. Vol in de zon moesten we de laatste meters op de toppen van puntige rotsen omhoog zien te komen die inmiddels gloedheet waren. Hier moet je echt uitkijken waar je je voeten zet want de plekken waar je wel je voet kan zetten zijn glad en je wilt niet op een van de rotsen vallen.

Eenmaal boven was ik zo trots als een pauw en het uitzicht was adembenemend. Toch weer een hele prestatie die ik heb afgelegd. Er was alleen één klein probleempje, ik heb een liter gezweet, het water is op, mijn benen trilden bij het lopen en ik moest dezelfde steile weg terug.

In de brandende zon over de puntige rotsen maakte ik uiteraard een miscalculatie, mijn voet glipte weg en kwam vol tegen een puntige rots aan en bloed begon te vloeien. Stilstaan kon hier niet en er is maar één weg naar beneden. Bij de eerste vlakte kwam ik er gelukkig achter dat de snee niet zo diep was, maar mijn benen waren al helemaal stuk van de moeheid. Aangezien de weg zo steil heb ik mijn armen gebruikt met de geleide touw om zo half afzeilend naar beneden te komen. De weg terug was zwaar maar uitgeput heb ik het gelukkig gehaald.

Eenmaal beneden ben ik direct de zee ingedoken om alle wondjes snel te ontsmetten. Gelukkig was er een barretje en ik bestelde een heerlijke koude kokosnoot om te genieten van mijn avontuur.