Kanchanaburi

Vandaag stond er niet veel op de agenda behalve Bangkok te verlaten en richting Kanchanaburi te gaan, een dorpje langs de rivier Kwai. Om half 7 rinkelde mijn wekker en zo snel als ik kon pakte ik mijn backpack weer in en vluchtte iets na 7 uur het hotel uit. Mijn plan was om s’ochtends met de trein te gaan, maar er zijn vele verhalen van backpackers die het niet hebben gered wegens te hoge taxiprijzen (ze weten immers dat je weinig tijd hebt en vragen zomaar 4x extra) tot lange files in het verkeer. Maar met al mijn opgespaarde geluk werd het onmogelijke waar en stap ik direct in een taxi zonder twijfelen de meter aandeed. Wellicht was de chauffeur ook nog niet wakker, ik heb hem in ieder geval een mooie fooi achter gelaten.

In de trein verlieten we beetje bij beetje de oude stad en kon ik genieten van het Thaise landschap en alle verschillende kleine dorpjes langs het spoor. In de 3^e klas coupe met ventilatoren kwam ineens een vrouwtje naast me staan dat wat te eten aanbood. Snel keek ik naar het voor mij onbegrijpelijke menu aan en wees ik hongerig naar de rijstblok die ze bij haar had, tja ik had immers nog niet ontbeten! Uitkijkend op het landschap begon ik ineens koeien te tellen en met wat eten in mijn maag viel ik al snel in slaap totdat….

Mjeneej nu weg of 100 bath poor next station! De trein stond al een minuut stil en liep door mij vertraging op! De trein hier is niet zoals de NS waar ze gemakkelijk een uur te laat willen zijn, nee het gaat hier nog sneller als de automatische metro, stilstaan, een minuut voor in en uitstappen en wegrijden. Zo snel als ik kon sprong ik uit de coupe en nog voordat mijn benen de grond raakten reed de trein al weg! Poehee, heb ik effe mazzel!

Eenmaal een guesthouse gevonden te hebben, ik zit nu in de enige echte Thai Guesthouse, heb ik een rondje door de stad gemaakt. Het is hier veel rustiger dan in Bangkok, maar ik zie nergens streetfood! Gelukkig teert mijn maag nog op het blokje rijst en ik besloot maar de Lonely Planet te volgen en de Railroad Museum te bekijken waar ze vertelden over de geschiedenis van de tweede wereldoorlog. Hoe Japan een spoorweg wilde tussen Thailand en Burma, en hoe ze hiervoor duizenden Prisoners Of War gebruikten, maar ook Indo’s uit Jakarta en Medan gevangen namen en erheen stuurden. Als je dat allemaal leest en ziet (zoals in het Nederlands geschreven brieven, door kinderen naar hun vader) maakt het allemaal wel een grote indruk. Tegenover het museum was tevens een begraafplaats van 3000 Nederlandse POWs, en er waren meerdere oudere Nederlanders die langskwamen om het te bezoeken.

Daarna heb ik de veters maar weer gestrikt en ben richting de Brug over de Kwai rivier te bekijken. Deze ene brug heeft meer dan 10.000 mensen het leven gekost om het te bouwen. Helaas is het nu een toeristenattractie geworden voor buien en binnenlanders die het simpelweg een mooie brug vinden om te zien, of op te gaan trouwen. Op de terugweg (weer 5km lopen) kwam ik gelukkig een satélady tegen en kon het niet laten om snel 3 saté naar binnen te werken.

Terug in de backpackerstraat ben ik wanhopig langs alle restaurants gegaan in de hoop voor lekker eten. Helaas merkte ik op dat er meer westers eten wordt verkocht en een enkele verkoop Chinees of Thais. Inmiddels begon het steeds harder te regenen en ineens zag ik een boordje Thai Vegetarian Cooking School & Restaurant hangen. “Hé misschien hebben ze daar wat lekkers te eten, en vragen naar de kookschool kan geen kwaad” dacht ik zo bij mezelf. De vrouw verteld me dat ze toevallig net ging beginnen met een klas waar één andere aan meedeed en toen ik de prijs hoorde (en het met bakken uit de lucht kwam) was de keuze snel gemaakt, ik doe mee!

Nou mensen, ik zit vol! Ik heb gehoord dat er ook een Night Market is dus dat bewaren we voor morgen.