Final Day of Beijing

          … omgeven door een stel chinezen moesten we even snel 800 Yuan lappen. Als we dit doen, gaan we vrijuit en zoniet… tsja hoeveel vriendjes staan er nog meer verborgen in dit steegje…

5 uur eerder stonden we op en gingen we op weg naar de verboden stad. In onze ogen een leuk paleis waar verschillende keizers hebben gewoond.

Uitgestapt voor de eerste poort (deze keizerlijke stad heeft ongeveer 10 hoofdpoorten plus nog iets van 80 andere poorten eer je de gehele stad gezien hebt) waren we verbaasd hoe hoog deze muren wel niet zijn. Goh ben ik blij dat we deze nooit hoefden aan te vallen. Maar goed, wij door de grote poort en komen in een groot hof aan met daarna weer een poort. Vervolgens weer een groot hof met weer een poort, ga zo maar door totdat we niet meer verder konden omdat we toen een entree ticket moesten betalen. Na veel chinezen hebben afgewezen op een persoonlijke tour gingen we naar binnen met onze eigen Nederlandse elektronische op GPS werkende systeem.

Al snel werd ons in ons eigen taaltje alles uitgelegd over de verboden stad. Duidelijk is het nu ook waarom het een stad is. Het heeft iets van 800+ kamers onder verschillende daken en het heeft haar eigen tuin. Het is dus zeker de moeite waard om hier een kijkje te nemen wanneer je in de buurt bent.

Van alle verhalen over huwelijken, onthoofdingen en andere feestjes zijn er ons twee a drie bijgebleven. Ik vertel er hier één en dat is het verhaal van de vier hoektorens. Keizer de zoveelste met een lange snor wilde om zijn stad vier torens. Deze moesten op een bepaalde manier gemaakt worden en klaar zijn binnen 100 dagen, want anders mochten de bouwmeesters hun hoofden niet meenemen om op vakantie te gaan. Na heel wat dagen nadenken, kwamen deze bouwmeesters er maar niet achter hoe ze dit voor elkaar zouden krijgen en begonnen bang te worden hun hoofden te verliezen. Vervolgens kwamen zij een man tegen die sprinkhanen verkocht en laten die hokjes van die sprinkhanen nou precies zo zijn gebouwd als dat de keizer die vier hoektorens wilde. Uiteindelijk is het de bouwmeesters dankzij deze sprinkhanenman gelukt om de vier torens op tijd af te krijgen en waren blij want zij mochten van de keizer hun hoofd houden. Nog altijd wordt gedacht dat deze sprinkhanenman een geest is geweest van de eerste bouwmeester van China, zijn naam… geen idee meer.

 Na drie en een half uur door de verboden stad te hebben rondgelopen gingen we één van de parkjes bezoeken. Bovenop de berg van dit parkje stond een grote tempel en hier waren veel mensen aan het bidden, wierook opsteken en aan het zingen. Wij waren er voornamelijk om foto’s van de stad te maken.

Nadat we naar beneden waren geklauterd hadden we wel trek in wat lekkers en enkele taxifietsers vroegen ons of ze ons ergens naartoe konden brengen. Terugdenkende aan Indonesië was een betjah helemaal geweldig dus wij zeiden volmondig, ja doe maar naar een Hutong. Vervolgens gingen wij met zijn tweeën in ieder zijn eigen betjah richting de Hutong. De twee chinezen namen wel een vreemde weg en begonnen allemaal dingen uit te leggen over de oude stad van Beijing, ontzettend leuk allemaal, maar niet waar we om hadden gevraagd. Een derde chinees begon ook nog eens achter ons aan te fietsen en vervolgens stopte de twee mannetjes in een klein steegje. Vriendelijk vragen ze ons te betalen en wij vragen doodleuk, waar is die Hutong dan? Dat maakte hun helemaal niks uit, maar zij eisten wel even snel 300 yuan per persoon (dat is al gauw twee massages, of twee retourtjes met een taxi naar de Chinese muur). Wij eerst denken dat ze een grapje maakten, maar hun toon begon op een gegeven moment om te slaan en waren toen niet zo vriendelijk meer. Omgeven door een stel Chinezen, de derde kwam erbij met de vierde onderweg, moesten we nu 800 yuan betalen, wat? Net was het nog 6oo. Uiteindelijk hebben we het voor onze eigen veiligheid maar gedaan en waren we blij dat het niet nog meer is geworden.

Een nare ervaring, tsja het moest toch een keer komen. Helaas maar waar, wij zijn dus op een ‘vriendelijke manier’ beroofd en moesten nog zeker 15 minuten lopen naar de Hutong.

Uiteindelijk hebben we de Hutong niet gevonden, maar wel een heel oud chinees straatje met heel veel lekker eten en laat het eten nou nog goedkoop zijn ook. Uiteindelijk hebben we ons helemaal vol kunnen eten voor 120 yuan en dat was zeker niet veel geld voor zoveel heerlijk eten. Zo namen we wat spinazie, peking eend, kip met iets, kommetjes rijst en twee drankjes. De gerechten, tsja de borden die we kregen waren zo goed gevuld dat we het hele gebeuren met de betjahs al snel vergeten waren.

Voor iedereen die een keer de bezienswaardigheden in Beijing wil zien, ik raad jullie allemaal aan om in dit straatje elke dag te gaan eten. Lekker goedkoop, heel gezellig en hier is tenminste gezond eten i.p.v. al het Amerikaanse fastfood in de grote stad. Het is jammer dat wij dit pas de laatste dag vonden, ander waren wij hier zeker elke dag even langsgegaan.

Poehee, wij zitten vol, tijd om onze spullen te pakken en de nachttrein te pakken en de reis door te zetten naar onze volgende bestemming; Shaolin Tempel.