Fallas Valencia Trip Verslag 17.03.2012 (Dag 4)

Zo, het is 16:05 en we liggen op schema. Het was helaas ons laatste nachtje in het onvergetelijke 5 * en hotel The Westin. Met veel tegenzin hebben we gisteren zelfs al een hoop spullen bij elkaar geraapt zodat we in de ochtend niet hoefde te haasten en iets langer konden blijven liggen. Helaas! Een groep liep de desperta in de ochten om 09:00 en we werden letterlijk wakker geknald. Ach ja, als je ons ergens wakker voor kunt maken is het vuurwerk 🙂

Het laatste ontbijt hebben we baas gemaakt. Nog ff genieten van alles wat los en vast zit want straks zitten we vier nachten in het ibis zonder ontbijt met enkel een supermarktje om de hoek. Nog even op de foto met de vrouw die vertrouwelijkerwijs al wist dat Robin een omelet met alles erop en eraan wilde en Dave ook maar dan zonder kaas.

Na het eten nog even een fotootje van het binnenhof van het hotel.

Snel nog wat foto’s uploaden op poehee en dan nog even een worst naar buiten duwen nu het nog kan op onze farao pot terwijl Dave zijn 1 oogig monster op zn kin naar buiten duwt… Een mega krater whahaha. We pakken de koffers, dumpen ze even bij de receptie waar we ze later op de dag weer op komen halen. We willen namelijk eerst nog naar het slachtveld van vanavond en de mascleta van 14:00 niet op al te grote afstand bekijken. De castillo wordt vanavond geschoten door “Godella” “Ricardo Caballer”. De god van het vuurwerk, we verheugen ons ook al op de mascleta van morgen want die wordt ook door hem geschoten. Op het schietveld valt ons mond weer open en raakt bijna onze semi harde plassers. Dit wordt een heuse show! Er staan steppers, girondola’s, shells vanaf maatje 3 inch oplopend tot ongeveer 12 inch. Keiharde knoeperts dus.

Snel de metro gepakt op weg naar het plein om ons voor de 3e keer de oren van het hoofd te laten blazen. De metro zat overvol en als je geen ballen hebt kom je toch echt dat pokken end te lopen. Mooi niet en we kozen voor duwen. Zal de deur nog dicht gaan of… buiken tegen elkaar aan, adem inhouden en het ging net. We arriveren bij het metrostation Xativa. De temperatuurmeters op het plein geven ons vandaag een bloedhete 27°. Snel naar de bekende shop voor onze “cerveza’s” (biertjes) om in ieder geval in combinatie met de rum niet helemaal nuchter te zijn terwijl we in het heetst van de strijd met de mensen om ons heen staan te juichen wanneer de mascleta ons naar een hoogtepunt brengt. En dat gebeurde want wederom hadden we geen andere keus om als echte losers even de vingers in de oortjes te moeten steken. Een verbluffende show met een goed getimed einde.

Tsjah we moeten dan toch weer naar het hotel om onze spullen te halen. We besluiten te lopen want de straten zijn weer goed vol met mensen, stapje, stilstaan, stapje en toen waren we een half uur verder voor een straatje van 100 meter. Adem, nu de pas erin en naar het hotel.

Fftjes duiken we binnen bij H&M, waarom? We wisten het beiden niet. Maar eenmaal buiten gekomen kregen we wel het geweldige idee om even te zoeken naar een van de meerdere Starbucks in het centrum. Half uur verder en we waren er. Beiden dan maar een “venti” size ice late machiatto. Alhoewel dat een half liter is en de prijs reuze meeviel (4,50) was deze binnen enkele minuten leeg. Verder, vlakbij het hotel, aan de overkant van de Alameda brug, komen we langs een japanner. Hij opent net z’n deuren voor de lunch (16:00) en gaat vanavond weer open voor diner (20:30). We besluiten dat we deze vanavond maar eens moeten gaan proberen.

We hebben het hotel gered, vragen onze bagage en laten een taxi bellen. Foute boel. De taxi begint al met de meter op het moment dat hij gebeld is en we betalen al 6 euro starttarief ipv 2,50 euro. Beter hadden we er een staande gehouden langs de weg (50 meter lopen) want deze wist precies uit welk duur hotel wij kwamen en ging er vanuit dat wij de weg niet goed kende naar het ibis hotel. Een ritje wat normaliter in totaal 6 euro kost heeft ons nu 20 euro gekost. Ach ja, we hebben een lekker ritje gehad, het casino biij daglicht voorbij zien komen en de chauffeur heeft ook weer een goede dag.

We worden netjes voor ons 2e hotel afgezet. Met spanning lopen we naar binnen. Tot op het moment valt het mee. We checken in en er wordt even assistentie geroepen.

Er komt een man ons even vertellen dat we maar 1 bed hebben maar wel een grote en dat we op de 12e etage zitten met een mooi uitzicht. Dat zullen we nog wel zien zeggen we tegen elkaar in het nederlands en wachten met spanning op de sleutelkaart van de kamer. We stappen de lift in en ja hoor, de 12e etage? Dat is de hoogste verdieping! Als dit geen mooi overzicht van Valencia geeft bellen we een taxi en gaan we terug naar The Westin. We lopen de gang door, staan voor de kamerdeur, maken de deur open en wat is het dan, terwijl je dat al weet, een teleurstelling als je ziet dat alles zo simpel is.

Jaja, we zijn teveel verwend! Maar het uitzicht is inderdaad goed, zowel overdag als ’s avonds.

Even naar de mediamarkt… die ligt hier naast de deur want Dave is tot de conclusie gekomen dat hij zijn oplader/docking van zijn telefoon kwijt is. Bellen naar het Westin hotel was negatief bericht en dus toch even een nieuw kabeltje gescoord. We steken terug de straat over en willen naar de supermarkt maar een onvermijdelijk en een overkill aan reclame van een nieuwe Burger King in de straat knipoogt naar ons en we laten ons verleiden voor een tussendoortje.

Met 2 (geen whoppers) burgertjes op gaan we naar de supermarkt. Dezelfde supermarkt als waar we in 2011 elke ochtend ons ontbijt haalde, nog geen 100 meter van ons hotel.

We slaan het nodige vloeibare spul in en halen wat tijdverdoeners voor later.

Éénmaal bij de kassa breekt er een flinke rel los tussen twee jonge meiden met 2 kleine kinderen en een medewerker en de bedrijfsleider. Pakken drinken gaan door de lucht bij de kassa, een hoop gescheld en geschreeuw totdat de bedrijfsleider een nekslag krijgt van een van de baldadige meiden. De bedrijfleider al bellend, waarschijnlijk naar de politie, kon de meiden en kinderen niet tegenhouden en sloegen op de ren met kinderwagens en al. Best wel bizar als dit voor je neus, werkelijk op 2,5 meter afstand, gebeurd met de mega temperamentvolle karakters zoals de Spanjaarden dat zo goed kunnen. Wel jammer want voor we het konden filmen was het gedaan.

Terug in het hotel, even een frisse douche nemen, een gin & juice inschenken, even rusten en bloggen. We zijn weer bijna klaar voor onze volgende veelbelovende avond.

17.03.2012 – 03:00 AM
Zo deze poehee dag zit er weer op. We zijn net terug in het hotel van een feestelijke maar voornamelijk bijzonder gezellige avond. De avond begon voor ons vandaag pas om 22:00 uur. We krijgen langzaamaan trek en we moeten nog met de metro richting Alameda. Om de hoek van het hotel ligt een metrostation “Beniferri” en we verzamelen de moet op een eerste stap buiten de hotelkamer te zetten. Wat zijn we eigenlijk moe. En wij nog denken aan het commentaar van Willy; Zijn we nou echt zo gek dat we dit alleen maar voor de shows doen en dat eten en drinken een plezierige bijkomstigheid is? Nee hoor, kijkend om ons heen zijn het er nog honderdenduizenden die een week niets anders doen. Gelukkig voelen we ons niet schuldig 🙂 Tussendoor nog even wat leuke knallers afsteken en wij zijn er weer klaar voor.

Het is mega warm, ook nog rond 22:00 uur bij de metro.

De stervesdrukte is niets nieuws maar blijft ons wel verbazen. Wat een menigte, en alles “tranquilo”. We wringen ons er doorheen en we gaan wederom op zoek naar tapas. We hebben hem al uitgezocht en deze is ook nog eens goedkoop. Het verbaast ons gewoon en langzaamaan wordt het een beetje een sport om steeds beter te eten voor steeds minder geld.

Nou we zitten aan tafel, 1 probleem; Er is enkel een kaart in het spaans. Aangezien Dave allergisch is voor vis en bij het bestellen van de foute (vis) het een kwestie van leven of dood zou beteken besluit hij internet even aan te zetten op zijn telefoon. De vertaler werkt maar gaat langzaam. Robin kan niet geloven dat we pas om 00:00 uur gaan eten. Geen engelse kaart maar plaatjes vragen, misschien helpt dat… en ja hoor… zo dat werkt een stuk makkelijker alhoewel, Dave…? Of kijkt hij alleen moeilijk omdat z’n maag al aan het knorren is en er nog steeds niets op tafel staat?

Even bestellen en toen ging het vrij rap. Kalfsvlees rolletjes met kaas, garnalen in knoflook, mini rolls, je kunt het zo gek niet bedenken of ook dit japans restaurant voorzag ons weer ruim in de aziatische kleine hapjes (tapas dus). Ondertussen is het 00:30 uur. Over een half uur begint de show en we moeten nog naar een plekje op zoek. Wat gaat het ineens traag in die toko. Bij bestelling van een nieuw portie eten, drinken, scoop green tea ijs of zelfs de rekening, er zit steeds 10 minuten tussen.

Het is 00:40 uur en we lopen het restaurant naar buiten. We hadden gedacht, daarom kozen we dat restaurant ook, om meteen bij de aangrenzende brug naar het vuurwerk te kijken. Maar de plekken waren vergeven en het was stampevol. We besluiten naar dezelfde plek te gaan als waar we gisteren stonden en dat is nog een kilometertje lopen. We zijn net op tijd wanneer piroteçniá Ricardo Caballer zijn masterpiece afvuurt en wij beiden even een kwartier stil waren om deze show op video vast te leggen.

Dan het grootste probleem, je staande houden tijdens de verplaatsing van de mensen menigte. Ongelooflijk en onvoorstelbaar hoeveel mensen er na de show het feesten voortzetten op straat, in barretjes en eettentjes die de hele nacht open zijn. Waar halen die mensen de energie nog vandaan? Maar gezelligheid ten top, absoluut!

We besluiten een taxi te zoeken. Hiervoor moeten we eerst door het centrum kruisen om naar de grote weg te komen waar we het meeste kans maken. Ondertussen weer war ninots gespot.

Taxis zitten allemaal vol en als je een vrije ziet wordt deze net voor je neus gekaapt. Het is 02:45 en we zijn net op tijd om een taxi te stoppen. We springen in en laten onze voeten lekker rusten. Gek genoeg kostte dit ritje maar 6 euro 🙂 Even ter bevestiging dat het dus wel kan. Deze 6 euro is zelfs het starttarief ’s nachts waar je enkele kilometers voor krijgt. We hebben het gehaald in ieder geval. Nog even bloggen en dan naar bed want wederom is morgen een lange veelbelovende dag.